နာဘာဝူး

စေနေန႔ ညေနခင္းေလးတစ္ခုပါ... ပင္လယ္စာေတြရတဲ့ ဘူေဖး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာေပါ့...လူေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္စည္ေနပါတယ္... စေနေန႔ညကိုး...စားပြဲခံုတစ္ေနရာရဖို႔အတြက္ကိုပဲ... နံပါတ္ယူၿပီး ေစာင့္ေနၾကရတာပါ...စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ အ၀င္၀မွာ မွန္တံခါးတစ္စံု... အဲဒီရဲ႕ အျပင္မွာက အခုလို ေစာင့္ေနသူေတြ အတြက္.. သီးသန္႔ ေနရာေလး တစ္ခု႐ိွပါတယ္...အဲဒီမွာလဲ.. လူအျပည္႕ပါပဲ...

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကေတာ့ မွန္တံခါးရဲ႕ အတြင္းဖက္မွာ႐ွိတဲ့ ခံုတန္း႐ွည္ေလးေပၚမွာ.. ကိုယ့္အလွည္႕ကို ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့... အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ.. ဦးထုပ္နဲ႔ မ်က္မွန္နဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲကို ၀င္လာတာကို လွမ္းျမင္လိုက္ရပါတယ္...ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္.. စကားေတြမ်ားေနၾကေတာ့ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ပါပဲ...

စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပါပဲ... “အုံး...ျဗဳန္း..” ဆိုၿပီး အသံက်ယ္ႀကီးတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္...ျမင္ကြင္းထဲမွာ ျမင္ေနရတာက... ခုနက ပုဂၢိဳလ္ႀကီး..မွန္တံခါးကို အေပါက္ႀကီးထင္ၿပီး.. မဖြင့္ဘဲ ၀င္လိုက္ေတာ့..နဖူးနဲ႔ တံခါးနဲ႔ မိတ္ဆက္သြားတဲ့ အသံပါ...ေနရာရဖို႔ ေစာင့္ေနၾကသူေတြထဲက တစ္ခ်ဳိ႕ တိုင္ပင္မထားပါပဲ.. ၀ါးခနဲ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္...တစ္ခ်ဳိ႕ေတြကလဲ.. ခိြ.. ခိြ.. ခိြ.. ဆိုၿပီး ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ...(တစ္ကယ္ဆိုရင္ေတာ့... သူမ်ားဒုကၡေရာက္တာ.. ရယ္ဖို႔ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး... ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး... သူ႕ပံုက တစ္ကယ့္ကို ဟာသကားေတြထဲကလို ျဖစ္သြားတာကိုး..)

အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးလဲ.. ေဆာ္မိတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္လား.. ႐ွက္လို႔ပဲလားမသိ..မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲၿပီး အထဲကို တစ္ခ်ဳိးထဲ လစ္သြားေတာ့တာပါပဲ... (သိပ္နာမယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါဘူး... သူကိုယ္တိုင္လဲ လူႀကီး႐ွက္ေတာ့ရယ္ ဆိုသလို သြားကေလးၿဖဲလို႔ေပါ့ေလ...)