မုန္တိုင္းၾကားက မ်က္ႏွာမ်ား

ဘေလာ့ဂ္ ဝင္မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္... အလုပ္ေတြ မ်ားေနတာက တစ္ေၾကာင္း.. အခုေနာက္ပိုင္း ဓါတ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ လိုက္ဖတ္ၿပီး အခ်ိန္နည္းသြားတာက တစ္ေၾကာင္းမို႔ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ အခ်ိန္မွီ စီေဘာက္စ္မွာ စာမျပန္ျဖစ္ခဲ့ဘူး...

မေန႔က စၿပီး သတင္းေတြ တခုၿပီး တခုၾကားလာရတယ္... ဖတ္လာရတယ္... မုန္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းေတြ... ေသဆံုးသူ ဦးေရကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာတယ္... ၾကားရတာ ျမင္ရတာေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး... ရင္ထဲမွာလဲ ဟာတာတာနဲ႔... ဘာဆက္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး...

တစ္ခုပဲ ေတြးေနမိတယ္... ၄၈ နာရီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကို တာဝန္႐ွိသူေတြက အက်ဳိး႐ွိ႐ွိ အသံုးခ်ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီေလာက္ အေသအေပ်ာက္ မ်ားခဲ့မယ္လို႔ မထင္ဘူး... အခုလဲ တခ်ဳိ႕ အသက္႐ွင္က်န္ခဲ့တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ႐ွိေနပါေသးတယ္... လုပ္သင့္တာေတြ ျမန္ျမန္ လုပ္ၾကဖို႔ပဲလိုတယ္... ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို ျမန္ျမန္လုပ္ျဖစ္ၾကပါေစ အခ်ိန္မွီႏိုင္ၾကပါေစ လိုပဲ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနမိတယ္ဗ်ာ...

အဲဒီ မုန္တိုင္းက်ခဲ့တဲ့ ေန႔က ျမန္မာျပည္သူလူထု တခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို စိတ္ကူးထဲမွာ ခဏခဏ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္...